martes, 24 de septiembre de 2013

Palabras de Piedra. ( A trompicones por Roma I )



Comenzó el domingo romano como Tosca, en Sant' Andrea della Valle.

Llovía y el Palazzo Altemps ofrecía un reclamo irresistible: " Gli inmortal esistono" con la imagen del Gálata suicida

Una visita que suponía de pura cortesía,  se convirtió en más de tres horas saltando entre Arte e Historia.

Mármoles caldeados por la Belleza, con rostros eternos,  torsos de piedra para contener el corazón del artista.


El propio continente de tanto tesoro era en sí mismo una joya, un Palazzo renacentista que como las matrioskas rusas, va escondiendo en sus paredes todas las capas de la historia.

Comparto alguno de estos encuentros. No son ni los más importantes ni los más bellos. Simplemente me atraparon, regalando su inmortalidad.




¿Quién se resiste a la inmortalidad del Arte?






  Bajo el equilibrio clásico del Renacimiento, los antiguos muros medievales policromados,  
vida entrelazada, como en la historia de cada uno.


























La frialdad del mármol es incapaz de contener la fuerza expresiva, la magnanimidad del hombre eterno, y deja de ser piedra, se transforma en piel, músculos y huesos.





"Amor y Psiqué": ¿culebrón mitológico, o sabiduría en vena?






El Emperador Antonino Pío... como nosotros necesitaba descansar, y le escribe a su amigo y maestro Marco Frontón, pidiéndole "algo para leer", una lectura que "aligere el peso de sus fatigas y le haga olvidar". Claro que él no le pide ni Agatha Christie ni Federico Moccia... prefiere los textos de Salustio, Ciceron, Ennio...Gracco... ¡Están locos estos romanos!

"Mitte mihi aliquid, quod tibi disertissimum videatur, quod legam, vel tuum aut Catonis aut Ciceronis aut Sallustii aut Gracchi aut poetae alicujus : χρῄζω γὰρ ἀναπαύλης, et maxime hoc genus : quae me lectio extollat et diffundat ἐκ τῶν κατειληφυιῶν φροντίδων. Etiam si qua Lucretii aut Ennii excerpta habes εὔφωνα καὶ... φρα et sicubi ἤθους ἐμφάσεις."








Y para terminar las anécdotas de mi domingo romano, la simplicidad del arte egipcio.

Guardo para otro rato las piezas más selectas, no tengo palabras para tanta belleza en piedra.


(... continuará)


7 comentarios:

oles dijo...

Ay!, Roma maravillosa... Y maravilloso también ese estupendo Palazzo. Envidia sana la que te tengo ahora mismo, pues lo mejor de una visita a un museo es disfrutar tanto de lo allí expuesto que no te das cuenta del tiempo transcurrido... Ay! Roma maravillosa
Un beso

Ana, princesa del guisante dijo...

No conozco Roma, y lo que más temo es no poder escaparme de quedar enamorada de ella de forma irremediable cuando vaya por primera vez...

Pablo dijo...

Si es que no te va bien ir a Roma, te pierdes desde el minuto uno...
Besos

Mariapi dijo...

Oles, Roma es inagotable, siempre nueva. Gracias por venir y compartir.

Mariapi dijo...

Te enamorarás Ana, seguro que Roma te atrapa para siempre, como el buen amor.

Mariapi dijo...

Irremediablemente, Roma me pierde...qué le vamos a hacer. Besos y gracias

lolo dijo...

¿Y yo que creo que te pierde toda la belleza? No sé, porque Roma es mucha concentración por metro. Igual es solo Roma ;)
Gracias por las fotos, me voy a ver las otras. Beso.